W związku z wykonywaniem umowy kredytu dotkniętej nieważnością, osobie spłacającej kredyt przysługuje roszczenie o zwrot wpłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego.
16 lutego 2021 r. Sąd Najwyższy podjął uchwałę (sygn. CZP 11/20), w której ustala, że w przypadku gdy umowa jest nieważna, stronie która spłaca kredyt, przysługuje roszczenie o zwrot wpłaconych środków pieniężnych jako świadczenia nienależnego (art. 410 par. 1 kc w związku z art. 405 kc), niezależnie od tego, czy i w jakim zakresie jest dłużnikiem banku z tytułu nienależnie otrzymanej kwoty kredytu.
Uchwała odnosi się nie tylko do indeksowanego kredytu konsumenckiego, ale do kredytu w ogóle. Sąd Najwyższy uznał bowiem, że zasady ogólne obowiązujące w prawie polskim dotyczące zwrotu nienależnego świadczenia są najzupełniej wystarczające. A zatem świadczenie nienależne podlega zwrotowi (art. 405 kc), z tym, że wymagalność tego zobowiązania zależy od wezwania, stosownie do art. 455 kc. Z kolei zobowiązanie do zwrotu bezpodstawnie otrzymanej kwoty kredytu może być zbieżne ze zwrotem wykorzystanego kredytu – różnica dotyczy wyłącznie tytułu.
Sąd Najwyższy stwierdził, że w opisanej wyżej sytuacji teoria salda (zakładająca porównanie wartości wzbogacenia obu stron nieważnej umowy i powstanie roszczenia jedynie po tej stronie, której wzbogacenie ma wyższą wartość) nie znajduje uzasadnienia prawnego.
