Operacje swapowe, których przez wiele lat dokonywały polskie banki, były nieuczciwe.
Jak wykazuje w swoim artykule dla \”Dziennika Gazety Prawnej\” Marek Rzewuski, wiceprezes Stowarzyszenia Stop Bankowemu Bezprawiu, każda umowa frankowa precyzuje koszty ponoszone przez klienta. We wszystkich tego rodzaju umowach koszty oprócz oprocentowania określone są przez transakcje kupna i sprzedaży waluty, do których bank doliczał swoja marżę kursową, czyli tzw. spread.
Jak się jednak okazuje, takie transakcje nie miały w rzeczywistości miejsca. Banki zamiast finansować kredyty kupnem waluty decydowały się albo na ubezpieczenie swojej pozycji walutowej transakcją CIRS/FX SWAP albo – lecz już później, gdy transakcje swapowe nie były możliwe do zrealizowania – pożyczkami waluty. W żadnym z tych dwóch przypadków nie doszło zatem do finansowania zakupem waluty, za które bank pobierał wynagrodzenie już w momencie wypłaty kredytu.
Transakcje FX SWAP to operacje pozostawienia otwartej pozycji na następną dobę, za którą inwestor otrzymuje lub płaci odsetki. Praktycznie wszystkie transakcje realizowane na rynku walutowym oraz na kontraktach różni kursowych (CFD) wiążą się ze swapami.
Banki zawierały więc umowy z Frankowiczami i kontrakty swapowe z zagranicznymi instytucjami finansowymi jednocześnie. Wszystkie straty na rynku walutowym Forex wynikające z kontraktu FX SWAP były automatycznie dopisywane do salda zadłużenia klienta, dzięki czemu bank \”wychodził na zero\”.
Na dzień dzisiejszy szacuje się, że banki wytransferowały z Polski w FX SWAP kilkadziesiąt miliardów złotych.